Een eetstoornis. Het is een nette manier van zelfmoord, waarbij je stilaan maar zeker jezelf afsluit voor iedereen in je omgeving. Beginnende met jezelf en je eigenwaarde. Het gaat om het ego van een insect. Het gaat om het niet meer hebben van een leven omdat het nauwelijks meer mogelijk is, want stel je voor dat er iemand voorstelt om iets te eten. Het gaat om het wegen en tellen van pasta, cornflakes, rozijnen en alles dat je lippen passeert. Het gaat over geheimen, leugens en schaamte. Het gaat over het niet kunnen toegeven dat je eten nodig hebt en dat je een waardig leven verdient. Dit gaat over angst, panische angst. Over controle, over het wegdrukken van confronterende gevoelens of pijnlijke herinneringen. Het gaat over het weghongeren van pijn, onmacht. Het gaat over willen verdwijnen, over niet opnieuw pijn gedaan willen worden.
“Het gaat over het weghongeren van pijn, onmacht.”
Het gaat over non-verbale communicatie, over het niet kunnen uiten van gevoelens. Het gaat over vermijding. Over het ontkennen van het verleden, niet kunnen omgaan met het heden en het eeuwig voelen van verlammende angst voor de toekomst. Het gaat over zelfhaat. Het gaat over zo vreselijk veel warmte en liefde nodig hebben, maar dat niet kunnen uiten. Het gaat over het juist willen niets nodig te hebben en alles zelf willen kunnen. Het gaat over de angst om (aan)geraakt te worden, maar tegelijkertijd niet alleen gelaten te willen worden. Het gaat over je zo hopeloos en negatief voelen dat het eenvoudiger is om alles te vermijden en je obsessief te richten op de hoeveelheid calorieën van een aardbei. Het gaat over jezelf verliezen in de spiegel en op de weegschaal, in plaats van om te gaan met wat er werkelijk scheelt. Het verdrukken van herinneringen met belachelijk onnuttige gedachten en mathematische berekeningen om meer bot te zien.
Het gaat over veilig willen zijn. De wens jezelf klein op te rollen en de grote boze wereld te negeren. Het gaat over niemand vertrouwen, enkel nog jezelf en jouw manipulatie van dat lichaam. Het gaat om een heel slecht coping mechanisme dat je waarschijnlijk al jaren gebruikt, dat een gewoonte is geworden. Het gaat over weinig sociale contacten, hulpinstanties, bezorgde ouders en vrienden. Pijn, verdriet, angst, wanhoop, therapie, proberen en falen en nog meer therapie. Het gaat om gezondheidsklachten, het verliezen van je menstruatie, het afbreken van je hartspier, een slechte huid, het voortdurend koud hebben en botontkalking. Het gaat over ziek zijn. Het gaat over denken dat je niet ziek genoeg bent om hulp te krijgen.
Het gaat niet over eten.
woordenwaters 